نقش نگرانی، بلاتکلیفی و ننگ اجتماعی در پیش بینی کیفیت زندگی و خود کارآمدی بیماران مبتلا به صرع

زمینه و هدف: صرع یک اختلال شایع نورولوژیکی است که شمار زیادی از افراد در جهان گرفتار آن هستند. تأثیر صرع بر کیفیت زندگی و خود کارآمدی بیماران از محدودیت هایی که خود تشنج به تنهایی ایجاد می کند زیاد است. نگرانی، بلاتکلیفی و ننگ اجتماعی ناشی از صرع می تواند روی کیفیت زندگی و خود کارآمدی این بیماران تأثیر داشته باشد. این مطالعه با هدف بررسی نقش نگرانی، بلاتکلیفی و ننگ اجتماعی در پیش بینی کیفیت زندگی و خود کارآمدی بیماران مبتلا به صرع انجام شد. روش کار: روش مطالعه از نوع توصیفی همبستگی بوده و نمونه پژوهش شامل 60 نفر از بیماران مبتلا به صرع مراجعه کننده به بخش نورولوژی بیمارستان علوی اردبیل در سال 1392 بود که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ی نگرانی ایالت پنسیلوانیا، بلاتکلیفی، ننگ اجتماعی، کیفیت زندگی و خود کارآمدی �بیماران مبتلا به صرع بود. داده�ها با آزمون�های آماری ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که کیفیت زندگی بیماران مبتلا به صرع با بلاتکلیفی، نگرانی و ننگ اجتماعی همبستگی منفی� (000/0=p) و� نیز خود کارآمدی با ننگ اجتماعی همبستگی منفی داشت (008/0=p). نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که 44 درصد واریانس کیفیت زندگی و 21 درصد واریانس خود کارآمدی بیماران توسط متغیرهای پیش بین بلاتکلیفی، نگرانی و ننگ اجتماعی تبیین می شود. نتیجه گیری: طبق یافته ها، بیماران مبتلا به صرع از ننگ حاصل از برخورد اطرافیان به خاطر بیماری شان، بلاتکلیفی و نگرانی رنج می�برند و به تبع همین ننگ ادراک شده، حس خودکارآمدی نیز در آنان پایین می�باشد و به حمایت از سوی اجتماع و خانواده نیاز دارند.